Niestety, ten wiersz napisał nie Jan Paweł II, ale jest to (niewielka) parafraza wiersza, który napisał kto inny: Stefan Witwicki; opublikował go 170 lat temu, w 1833 r. Tekst rozpowszechniany jako dzieło Papieża ma tylko "istotnie" sparafrazowaną drugą linijkę. Karol Wojtyła (jeszcze jako biskup) pisał piękne, mądre wiersze i nie potrzebuje, żeby go "dopisywać" do cudzych utworów(!), ale jako Papież napisał tylko "Tryptyk rzymski" i kategorycznie (m.in. na pytanie Marka Skwarnickiego, Jego wieloletniego przyjaciela) odpowiadał, że nic więcej nie stworzył z zakresu poezji.

Trudno też uwierzyć, że to Papież osobiście sparafrazował wiersz Witwickiego. Oryginał jest napisany pięknym, równiutkim 13-zgłoskowcem (takim samym, jak mickiewiczowski "Pan Tadeusz", w którym zresztą Witwicki miał swój udział: to jego pióra jest opis matecznika!). Tymczasem tekst krążący m.in. po internecie jest rytmicznie pokaleczony! Papież był za dobrym poetą i polonistą, żeby tak popsuć formę wiersza.

Patrz też: "Księga wierszy polskich XIX wieku". Zebrał Julian Tuwim, opracował i wstępem opatrzył Juliusz W.Gomulicki. PIW, Warszawa 1956r, wydanie drugie Wiersz p.t."Do sosny polskiej na obczyźnie" znajduje się na str.195 tom.I Pozwalam też sobie przytoczyć znajdujący się na stronie

list, podpisany przez znanych i poważanych bibliotekarzy z "Jagiellonki":

------------------------------------

Stefan Witwicki: Do sosny polskiej Gość: bibliotekarze (149.156.94.68)

Kilka zapomnianych faktów o autorstwie wiersza "Do sosny polskiej"

Stefan Witwicki

DO SOSNY POLSKIEJ,

znalezionej w jednym z ogrodów w Chatenay

Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną,

Domowy mój prostaku, witaj, moja sosno!

Od matek i sióstr twoich oderwana rodu,

Stoisz, sierota, pośród cudzego ogrodu.

Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku!

Oboje doświadczamy jednego wyroku.

I mnie także poniosła pielgrzymka daleka;

I mnie na cudzej ziemi czas życia ucieka!..

Czemuż, choć cię starania czułe otoczyły,

Nie rozwinęłaś wzrostu, utraciła siły?..

Masz tu wcześniej i słońce i rosy wiośniane,

Przecież gałąski twoje bledną poschylane:

Więdniesz, usychasz smutna śród kwietnej płaszczyzny,

Nie ma dla ciebie życia, bo nie ma ojczyzny!

Drzewo wierne! Nie zniesiesz wygnania, tęsknoty.

Jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty,

I padniesz martwe! Obca ziemia cię pogrzebie...

Drzewo moje! Czy będę szczęśliwszym od ciebie!

[Tekst, pisownia i interpunkcja za wydaniem: Stefan Witwicki: Zbiór pism

pomniejszonych. T. 1. Lipsk : F. A. Brockhaus, 1878; s. 243-244]

Twórcą utworu jest Stefan Witwicki (1801-1847), poeta, który w wieku 30 lat

dobrowolnie udał się na emigrację i osiedlił we Francji. Wiersz po raz

pierwszy opublikowano anonimowo w zeszycie 1. "Wieczorów pielgrzyma" (Paryż

1833). Następnie wydrukowano go w zbiorku Witwickiego: Poezje biblijne,

piosenki sielskie i wiersze różne, Paryż 1836 s. 331-332. Wspomniane w

podtytule drzewo znalezione w Chatenay (obecnie dzielnica Paryża lub, jak

podają inni, miejscowość o tej nazwie w pobliżu miasta Poitiers) stało się

dla autora inspiracją do napisania tego dziś tak popularnego utworu.

Wiersz nie miał szczęścia, w przeszłości jego autorstwo było przypisywane

Adamowi Mickiewiczowi, i to przez tak wybitnych badaczy literatury jak

Wiktor Gomulicki, Antoni Pietkiewicz (pseud. Adam Pług), Bogusław

Kraszewski, muzykę ułożył Napoleon Orda. Jako wiersz Mickiewicza

opublikowany został w czasopiśmie "Przyjaciel Dzieci" 1886 nr 35 s. 410-411

i "Wieczory Rodzinne" 1901 nr 47 s. 370. Podobno ukazał się w "Noworoczniku

dla Polek" na rok 1862, w artykule "kilka słów o rodzinie Adama Mickiewicz