Stajemy u progu XXI wieku przed nowymi dylematami, jakie przynosi rozedrganie filozoficzne, a w konsekwencji społeczne, świata. Dominująca w krajach rozwiniętych cywilizacja biznesowo-informatyczna, sprzęgnięta z ofensywną filozofią postmodernizmu, wdziera się również i do naszego kraju. Dobrowolnie godzimy się, by to co efektywne zawężać do pojęcia racjonalności ekonomicznej, gubiąc po drodze racjonalność społeczną, dobro ogółu. Często bezradnie przyglądamy się zachwianiu świata wartości, który wzrastał z odniesień do absolutu, w zamian zbieramy gorzkie żniwo ocen i postaw karmiących się względnością pojęć.

Obszar nowych wyzwań poszerzył się wraz ze zmianami sytuacji geopolitycznej. A przecież na tyle "starych pytań" jeszcze nie zdążyliśmy sobie odpowiedzieć. Jaką drogą pójdziemy, by odnaleźć ład wewnętrzny w płaszczyznach społecznych, kulturowych i gospodarczych? Jak określimy swoje miejsce pośród innych narodów; ułożymy stosunki polityczne, określimy zasady współistnienia kulturowego i współpracy ekonomicznej?

Można na te pytania szukać odpowiedzi, zamykając oczy na przeszłość. Można importować gotowe wzorce i skrupulatnie wdrażać je we własnym kraju. Ale nie można odpowiedzieć na nie skutecznie, jeśli zapomnimy, że historia narodu, to nie tylko bogate dziedzictwo tradycji, a również skarbnica ducha i intelektu osób wielkich swoimi dziełami i przemyśleniami.

Niewątpliwie do takich osób zaliczamy Stefana Kardynała Wyszyńskiego, nazwanego przez Ojca Świętego Prymasem Tysiaclecia. Nie ma dziedziny życia Polaków, tak w wymiarze indywidualnym jak i zbiorowym, której nie towarzyszyłaby głęboka myśl i przesłanie tego Prymasa. Dlatego wkraczając w nowy wiek – sięgnijmy do tego dziedzictwa po fundament, na którym możemy określić Polską Rację Stanu w XXI wieku.